Ah ahhh... Bu həyatda varlığını ən çox arzuladığım, hər zaman aradığım, xəyallarımdakı sirdaşım, dəstəkcim, məsləhətçim, canım bacım... Çoxlarını qoydum sənin yerinə. Bu da bacıdır mənə fikirləşdim. Ancaq nafilə... Sənin yerini heç kim doldura bilmədi, yenə yerin boş göründü, tənha hiss etdim, köməksiz hiss etdim, naçar hiss etdim... Yalnız bacım olsaydı onunla paylaşardım dediyim çox arzularımı, həvəslərimi, dərdlərimi, ümidlərimi basdırdım qəlbimə... Başqa kimsə duymasın deyə... Bacımla aramda qalsın deyə... Həyatımın hər dövründə ehtiyacım bir az daha artdı sənə... Uşaq oldum qonşumuzdakı bacılarla küsüşdüm, onlar veclərinə almadı bərabərcə oynadı, yalqız qalan mən oldum, məcbur qalıb barışan da... Gənc qız oldum, qəlbimdəki həyəcanlarımı, yeni daddığım sevgini, toy, gəlinlik xəyallarımı ətrafındakı böyüklərə aça bilmədən içində boğan mən oldum... Ailə qurdum, bir-birimizi ailə qavramı içərisində tanımağa, rollarımızı öyrənməyə çalışdığımız yoldaşımla ara-bir incikliyimiz oldu, məsləhət alıb, danışıb ürəyimi boşaldacağım varlığını arayan yenə mən oldum... Sonra ard-arda övladlarım dünyaya gəldi, başıma daraq belə çəkə bilmədiyim, bu uşaqlardan birini oynadan olsa da bir az yuxu yatsam dediyim, ağlayan balamı tutan olsa da gələn qonaq üçün bişirdiyim yeməyi başa çatdırsam deyə yaxındığım zamanlarda əslində tək olduğumu anlayan da mən oldum... İndi xəstəyəm, qızdırmalı, ağrılı və halsız... Evdə 4 uşaqla təkcə... Onların yeməyini qızdırıb verməyə qüvvət verir Rəbbim amma, özümə bir dərman götürüb atmağa gücüm yox... Və yenə səni arayıram...
