Güvən Ona

Sözlərə tökmək olmur ki bu duyğunu... Qəlbə düşdümü qığılcımı, od oturur sinənə...Bir insanın bir yalnışı üzündən güvən qalmır heç kimə...Çünkü illərlə gözündə ucaldıb heç kəsə bənzəməz dediyin kəs bir anın içində o ucalıqdan yuvarlanır ən dərin yarğanlara... Xəyallar suya düşür, sən isə yanğınlara... Həyatın və gerçək Yardan başqa bütün yarların faniliyi təkrar isbat olunur sənə... Artıq bağlanmayacam, inanmayacam Ondan başqa heç kimə... Hər dəfə olduğu kimi təkrar-təkrar söz verirsən özünə... Amma nafilə...Həyatdır bu... Sən inanmağa davam edəcəksən, onlar isə bu güvəni yıxmağa... Elə isə yönəlməli inam da, əsl güvən də gerçək Yara, Yaradana...