Ayfer Tunç / Aziz Bey Hadisesi

 

✔"Toprağına düşememiş, iki taş parçası arasında kuruyup kalmış bir tohum gibi yalnızdı artık."

     Ayfer Tunçu əziz bloqdaşlarımın başlatdığı "Hər aya 1 kitab, 1 film" etkinliyi sayəsində kəşf etmişdim. Və təbii ki, bu müəllifdən oxuduğum ilk kitab idi.

   Kitabdakı hekayələrin az qala hamısının qəhrəmanları  həyatının xəzanını yaşayan, küncdə-bucaqda diqqətdən kənarda qalmış, həyat enerjisi tükənmiş, ölümü gözləyərək yaşayan silik insanalardır. Onlar o qədər əzik, silik insanlardır ki, simaları belə bulanıq təsəvvür yaradır beyində. Amma nə sirdirsə o sıxıcı, yeknəsəq həyat yazıçının qələmi sayəsində cəzb edir insanı. Hər oxumağa ara vermək məcburiyyətində qaldığımda bütün fikrimin-zikrimin qəhrəmanın yanında qaldığını hiss edirdim. Onların yalnızlıqlarını, acizliklərini ürək ağrısı ilə duyub, dərindən hiss edirdim. Bu da məncə yazıçının mərifətidir. Tək mənfi cəhət olaraq söyləyə biləcəyim şey  pessimizm hədd səviyyədədir bu kitabda. 

   Ümumilikdə isə mən Ayfer xanımın qələmini sevdim. Ümid edirəm 2021-də müəllifin başqa kitablarından da oxumaq qismət olar. 

Seçdiklərim

▪︎O zaman da uyumak ve uyandığında, hayatının acı veren o safhasının hiç olmamış olduğunu görmek istemişti. Ömrünü pişmanlıkların damgaladığı bir yığın insan gibi..

▪︎“İşte böyle kâtip efendi,” dedi. “Ümit beni bir gün daha aldattı, bak.”

▪︎Dil yaresini andıracak yare bulunmaz. 

Dünyada gönül yaresine çare bulunmaz.

▪︎Düz, uzun ve ince bir çizgiyi andırırdı hayatım. Bir hastanın ölüm ânı gibi bir şeydi bu. Sanki ben bu uzun ve ince çizgi üzerinde, sonsuza kadar yürüme cezalısıydım.

▪︎Kayıp çocuklardan biriydim. Yenilmişliğin, geleceksizlikte kaybolmuşluğun hastalıklı duygularına varlığımı teslim etmiştim.