Köhnə ildən yeni ilə

   2019-un son günlərindən hamıya salam. Keçən həftə çox məşğul olduğum üçün yeni bir yazı ilə gələ bilmədim görüşünüzə. Əlimdə yayımlanmağı gözləyən bir yazı və yazılmağı gözləyən bir səyahət, bir də kitab rəyi var. Amma nədənsə bu aralar bir az təmbəlliyim tutub.🙄

   Həm də sanki bütün işlər il qurtarır deyə bir an öncə həll olunmaq üçün ard-arda düzülüb... Nə isə... Önəmli olanı indi burdayam. 🤗

   Bu yazımda sizinlə söhbət etmək istəyirəm. Onu da deyim ki, söhbət yazılarım çox rahatladır məni. Hər birinizlə danışmış kimi oluram, ürəyimi boşaldıram.🥰 Ümid edirəm ki, sizin üçün də xoş olur.🙏

   İlin son yazısı olduğuna görə 2019 necə keçdi mənim üçün, 2020-dən nələr gözləyirəm, hədəflərim nədir?- bunlardan danışaq bir az.

   2019 mənim üçün uğurlu oldu deyə bilərəm. Əslində sancılı və deppresiv günlərim də çox oldu amma ümumilikdə bir çox xəyalımın gerçək olduğu bir il oldu.

   Başlanğıcda getdiyim kursda bir çox səmimi dostlar qazandım ki, bu mənim üçün çox böyük bir önəm ərz edir. 

   Sonrasında yenə həyatıma dəyər qatacaq bir ziyarət - Kərbəla ziyarəti səfərinə çıxdım. Bu səfər mənim üçün bir az ağır keçdi, amma mənəvi qazancı hər şeyə dəyər dedirtdi. 

   Ordan döndükdən sonrakı dövr yenə sıxıntılı idi mənim üçün. Evimizdə kiçik bir yanğın atlatdıq. Üstəlik bəzən səbəbini bilmədiyim can sıxıntıları heç düşmədi yaxamdan... Sonra yay, Quba səyahəti... Və aylardır hazırlaşdığım imtahana girməmək qərarı.🤦‍♀️

Kənddə bir müddət qalmaq... Döndükdən sonra Bakıya köçdük və uşaqlara yeni məktəb, balacama yeni bağça... Hamımız üçün yeni bir həyat başladı...

Oktyabr... Və arzusunda olduğum Avropa səyahəti... Bu il də belə bitdi deyərkən həyatıma girən yeni insanlar... Nəhayət, özüm kimi birilərini tapmaq sevinci... 

   Bunların hamısı çox gözəl, çox pakizə... Hamısını bir tərəfə qoyuram... Mənim üçün ən önəmlisi nədir bilirsinizmi? 

   Nəhayət, məhz bu il mən  həyatdakı yolumu müəyyənləşdirdim... İlk dəfə olaraq gəldiyim qərarda heç bir tərəddüt keçirmədən tam da bu, mən bunu istəyirəm deyə bildim. Və bunu dedikdən sonra qəlbimi dolduran huzur mənə dəydi dedi, çəkdiyin sancılara, sıxıntılara, illərdir sürən axtarışlarına dəydi... Heç bir şeyin gec olmadığını anladım... Bizim bu həyata məhz həmin axtarış və kəşf üçün gəldiyimizi başa düşdüm... Hər birimiz bu həyata özümüzü, yolumuzu tapmaq və var olma səbəbimizi unutmadan o yolda bizim üçün biçilmiş məqama dırmanmaq üçün gəlmişik... Və əslində yolunu tapmaq sancısının hər kəs üçün olmayan gizli bir kompas olduğunu öyrəndim... O sancılar, sıxıntılar səni hər gün bir az daha  öz yoluna yaxınlaşdırır. Bu həyatda nə çox başqa yollarda yeriyib, son anına qədər heç bir şeyin fərqində olmadan digər tərəfə köçənlər var... Qısacası, dərtlisənsə, qəlbini sıxan, beynini davamlı məşğul edən narahatçılıqların varsa bu əslində bir nemətdir sənin üçün... Hər kəsə qismət olmayan, Rəbbinin sənin üçün gizləyib saxladığı bir nemət... Beləcə, sıxıntılarımı, sancılarımı sevməyi öyrəndim ki, bu 2019-cu ili həyat dəftərimə qızıl rəqəmlərlə həkk elədi...

   Əziz oxucum sən necə, bu həyatda istədiyini tapmısanmı? Ümumiyyətlə bu haqda düşünmüsənmi? Bəzən biz həyatı sadəcə önümüzə çıxanlarla yetinərək və başqalarının yönləndirdiyi istiqamətdə yaşayırıq və heç durub ətrafımıza, özümüzə baxıb "mənim istədiyim doğurdanda budurmu?" deyə bir düşünmək ağlımıza belə gəlmir. Bu o qədər qəribə paradoksdur ki... Əslində istəyərək etdiklərimizə bir gün oyanıb nə qədər uzaq olduğumuzu görmək... Ən qəribəsi isə sadəcə bircə yolumuzun olduğuna inanmaq... Siz axtardığınız zaman önünüzə çıxacaq yollara məəttəl qalacaqsınız? Bu zamana qədər necə görməmişəm bu yolları deyə təəccüblənəcəksiniz. Yetər ki, axtarın. Lütfən, başınız önünüzdə, başqalarının sizin üçün çəkdiyi yolla getməyin ancaq... Arada ətrafınıza boylanın, bu yolu getmək istəyirəmmi deyə sorun özünüzə... Çünki özünüzə aid olmayan bir yolda irəliləmək inanın əsla tətmin və xoşbəxt etməyəcək sizi. Artıq gecdir də deməyin... Heç bir şey üçün gec deyil... Necə ki, hər meyvənin yetişmə fəsli ayrıdır, eynən insanların da hər birisinin özünü tapmaq zamanını fərqli yazıb Rəbbim. Yetər ki, axtarın...

   O ki, qaldı 2020-dəki hədəflərim... Hər zamankı kimi yenə boyumu aşacaq şeylər düşünürəm. Amma bu dəfə daha təmkinliyəm. 😊

  İxtisasımla bağlı həyatımda yepyeni səhifə açmağı düşünürəm nəsib olsa... Bu haqda irəliləyən zamanlarda daha geniş şəkildə yazaram bəlkə...

   Kiçik bir şəxsi biznes planı var, bir iki addım atılıb, "tutarsa davam, tutmazsa da canım sağ olsun" şəklində qətiyyən tamahkarlıq etməyəcəyəm və üzülməyəcəm deyə özümə söz verdiyim bir fikir var, baxaq...

   Xüsusən analar üçün nəzərdə tutulmuş bir layihəmiz var, təlimlərə davam edirik. Dəstək görsə çox faydalı və dəyərli bir iş olacaq... 

Yenə ingilis dilimi inkişaf etdirib, sürücülük vəsiqəsi almaq hədəfimi qoyum bura. Bu dəfə olsun artıq...😑

Vəə kitab oxumaq... Bu il bədii kitablara daha az zaman ayırmağı düşünürəm. Fərqli kitablar oxuyacam. Bloqumu izləsəniz necə kitablar olduğunu görəcəksiniz😉

Sağlıqlı yaşamaq, daha yaxşı insan olmaq və təbii ki, mənəvi olaraq qüvvətlənmək üçün ibadətlərimə daha çox sarılmaq da hər ilki dəyişməyən hədəflər arasındadır...

Belə... Yenə uzuuuun bir yazı oldu🤭

Ümid edirəm ki, bezmədən sonuna qədər oxuya bildiniz... 

Hər birinizə yeni ildə uğurlar arzulayıram, əzizlərim. Yollarınız açıq olsun ki, öz yolunuzda addımlaya biləsiniz. Sevdiklərinizlə sevgi, sevinc və huzur dolu neçə-neçə illərə çıxasınız. Hər birinizi çooox sevdiyimi unutmayın... 💕💕💕

   Yorum qismində keçən il və gələn illə bağlı düşüncələrinizi mənimlə paylaşsanız çoox sevinərəm. 

Hələlik, yeni ildə görüşənə qədər...😊❤

Ethel Lilian Voynich / Ovod

  "Mən xoşbəxt bir kəpənəyəm,

   Yaşasam da, ölsəm də..."

   Əsər haqqında çox eşitmişdim, bizim oxucular tərəfindən sevilərək oxunur və bəyənildiyi üçün də əsərin buraxdığı hisslər yüksək səviyyədə təsvir olunur.

Payızın tilsimində...

   Artıq payızla vidalaşmış olsaq da, o sarı sehir tərk etmiş olsa da bizi instagramdan yayımladığım bu şeirim bloqumun da yaddaşında qalsın dedim.

Joje Moyes / Bir üstəgəl bir

   Kitab mağazasında önümdəki rəflərdən mənə gülümsəyən kitablara gözümdən ürəklər fışqıraraq baxarkən dayana bilməyib seriya şəklində və ya üz qabığı eyni rənglərdə çap olunan eyni müəllifin müxtəlif kitablarından birini almaq, oxuyub bitirdikcə digərlərini də alıb kitablığımda müəyyən kateqoriya altında heç olmasa bir qrup da olsa kitab olsun istədim.

   Kitabları bir-bir nəzərdən keçirərkən adı sosial şəbəkələrdə tez-tez qarşıma çıxan Jojo Moyesin "Bir üstəgəl bir" əsərini seçdim.

Avropa səyahəti 1 / Payız cənnəti - Dunaujvaros

 Salamlar...🤗

   Nəhayət, yenə bir səyahət yazısı ilə sizlərlərləyəm. Doğrusu bu yazım səyahət yazısından daha çox bloqumda və beləcə yaddaşımda qalmasını istədiyim, bu səfərdəki bir sıra xatirələrimin bir qismini qeyd etdiyim günlük kimi oldu. Buna görə də bir az uzun alınan, bol payız rəsimləri ehtiva edən bu yazımı ümid edirəm ki, sıxılmadan oxuya bilərsiniz. İndidən yazını sonuna qədər oxuyub, unudulmaz xatirələrimə ortaq olan canlara sevgilərimi göndərərək başlayıram anlatmağa...

Sabahattin Ali / Kürk Mantolu Madonna

   Uzun müddətdir oxumaq istədiyim bir kitab idi "Kürk Mantolu Madonna". Bir türk yazıçısının qələmə aldığı əsərin adı nədənsə qəribə gəlmişdi mənə. Nəhayət ki, oxudum, bitirdim və  əsər haqqındakı düşüncələrimlə görüşünüzə gəldim.🤗

Mim - Uşaqlığıma məktub

   Güncəlləmə : Bu həftə yeni bir yazı yayınlamaq istəmədim. Çünki 1 həftə boyunca mimlədiyim bloq dostlarımın hamısına xəbər etmək imkanım olmadı. Yazımın köhnəlməsini istəmədim.😊
  

•    Yeni yazımın əvəzinə bloq dostlarımın adlarının üzərinə tıklayaraq onların da uşaqlıqlarına yazdıqları məktubları oxuya bilərsiniz.❤  

Qurban Səid / Ali və Nino

 

   Salam olsun yazımı oxuyan bütün gözəl qəlbli insanlara🤗. 

   Birdən hiss elədim ki, uzun müddətdir sizinlə salamlaşmıram. Yazılarımı öncədən hazırladığım üçün, həm də söhbət tərzində deyil, adətən ya yazdıqlarımı, ya da oxuduqlarımı yayınladığım üçün bunu etmək imkanı çox olmur. 

   Amma bu gün salamla başlamaq istədim. Və bundan sonra axtarıb ürəyimə yatan bir mim yazısı ilə gələcəm görüşünüzə söz verirəm. Çünki sizinlə söhbət etmək, qəlbimdən keçənləri bölüşmək üçün çooox darıxmışam. 

   Bu günlük isə oxuduğum növbəti kitab haqqında danışacam sizə...

Enneagram və 7.tip

   Uşaqlığımdan bu yana ətrafımdakılardan fərqli olduğumu düşünmüşəm hər zaman. Bəzən müsbət, bəzən də mənfi mənada ...

Ahmet Turgut/ Aşkın Şehidi

   Ara-sıra rahatlamaq üçün oxuduğum, əyləndiyim və yeni kitaba keçə bilmək üçün bir an öncə sonuna gəlməsini istədiyim kitablardan olmadı "Aşkın Şehidi"... 

   Həyatım boyu oxuyarkən bu qədər çətinlik çəkdiyim, mənəvi yükü ilə ruhuma ağır gələn, yalnız bütün düşüncə və duyğularımı içindəki mesajları ala bilmək üçün səfərbər etdiyim zaman əsərə bağlı qala bildiyim, ona görə də hər istədiyimdə deyil, özümdə bu gücü gördüyüm və konsantre ola bildiyim zamanlarda oxumağa davam etdiyim və indiyə qədər oxuduqlarımdan fərqli olaraq hadisələrin gedişatını və yaşanacaqları öncədən bildiyim halda bir möcüzə ilə fərqli sonlanmasını istəmək kimi utopik bir xəyala qapıldığım, məntiqimin mənə dirətdiyi gerçəklərə görə isə kitabın sonuna gəlmək istəmədiyim, sanki oxuduqca o sonu gətirməkdə günahkarlardan biriymişəm kimi qəribə bir ruh halına büründüyüm, bütün bu səbəblərə bağlı olaraq da kitabı bitirməyimin 2-3 ay sürməsi, bu dövrdə isə başqa heç bir kitaba yönələ bilmədiyim ilk və tək kitab oldu "Aşkın Şehidi"... 

   Peyğəmbər oğlu, Hz.Əli ilə Hz.Fatimənin ciyərparası, cənnət gənclərinin ağası Hz. Hüseynin son 99 günü və Kərbəla hadisəsi... Əsərin mövzusu budur... 

   Mədinədən Məkkəyə, oradan isə Kərbəlaya uzanan bir yolçuluq, əslində yazıçının özünün də qeyd etdiyi kimi həm irfani, həm də texniki mənada bir yolçuluq, seyri-sülukdur hadisələrin ana xəttində... 

   Və bu səyahət boyu Peyğəmbər oğlunun dilə gətirdiyi ayələr, onlara, bizə və bütün insanlığa verilən mesajlar və bu mesajları öz düha süzgəcindən keçirən peyğəmbər ailəsi... 

   Hər birisinin hadisələrə, söhbətlərə özünəməxsus baxışı... İsrarla haqqın nahaqqa, saf imanın batilə, bir növ mələyin şeytana beyətinin istənməsi... 

   Bu beyətlə babasının min bir əziyyətlə gətirdiyi, atasının həyatı bahasına qoruduğu gerçək İslamın ortadan qalxacağını bilən Hz.Hüseynin etirazı... 

   Bununla daha da alovlanan təqiblər, təzyiqlər və sıxışdırmalar... Və bu səbəbdən ailəsi ilə birlikdə Mədinədən Məkkəyə, dünyanın ən təhlükəsiz və qoruyucu yeri olması gərəkən Allahın evinə pənah gətirilməsi... 

   Amma artıq Məkkə Peyğəmbərimizin qoyub getdiyi Məkkə deyil... Burdan da çıxmalı olur cənnət gənclərinin əfəndisi... 

   Atasına, qardaşına etdikləri vəfasızlıq və dönüklüyü bilə-bilə Kufə əhlinin israrlı çağırışlarına qulaq verir... Sonlarını bilə-bilə qulaq verir... 

   Haqqın nahaqdan, İslamın batildən ayrılması üçün, qiyamətə qədər müsəlmanların Rəblərinə doğru gedəcəyi düzgün və ən qısa yolu qoymaq üçün gedir... 

   Bütün yaşanacaqlara şahid olub, olanları unutdurmamaq, sonrakı nəsillərə çatdırmaq üçün ailəsini də alır yanına... 

   Və Kərbəla çölü... Burda yaşanan insanlığın faciəsi... Peyğəmbər ailəsinin dirayəti və ucalığını, düşmən tərəfin cılızlığı və zülmünü görürük... 

   Son anda qurtuluşun müjdəçisi Hürrün tövbəsi ilə ümidlənib susuz qətl edilən körpələrə göz yaşı tökürük... 

   Bundan artığını anlatmağa nə gücüm yetər, nə qabiliyətim... Bilənlər bilir Kərbəlada yaşananları, bilməyənlər də açıb bir oxusun... Bunu öyrənmək, bilmək, bununla da öz tərəfini, doğru yolu bulmaq hər müsəlmanın borcu və vəzifəsidir Allahın və buna görə canından keçmiş İmamın qarşısında... 

   Yazıçı da Hz.Hüseynin şəhadəti ilə nöqtə qoyub əsərinə... 

   Və bu faciənin ilk romanını yazaraq bir bomba kimi düşür sünni aləminə... "Kitabı yazmaq üçün araşdırma edərkən 15 kilo arıqladım, saçlarım ağardı" deyir... "O zaman İmamın yanında ola bilmədim, heç olmasa kitabını yazmaqla xidmət edərək Hz.Fatimənin şəfqətini və şəfaətini qazanmaqdır ümidim" deyərək də əlavə edir... 

   Bundan sonra ikinci romanı da yazır Ahmet Turgut... Hadisələrin davamı kimi... Hz. Zeynəbin Kərbəladan sonrakı həyatı və mücadiləsini anlatır "Aşkın elçisi" kitabı ilə... 

   Kitab əlimdə olduğu halda bir az ertələdim onu oxumağı... Çünki hələ "Aşkın Şehidi"ni yeni bitirmişəm və yenə belə bir kitaba başlamaq üçün zaman və güc toplamağa ehtiyacım var... 

          (Kitabın arxasındakı qeydən) 

   Kerbela ikazla yetinmez. Kurtuluşun yolunu da gösterir. "Hüseyn'i Allah katından sana üflenen ruh belle!.. Arına paklana yücelirsen sen de Rabbinden bir delil oldun demektir. Aşka şahit isen bu Şehadet kutlu olsun. Sen Aşk ile her dem diri kalanlardansın. Ve "Aşkın Şehidi'sin!.."

Günəş və çiçəyin nağılı

   Qönçəsindən ləçəklənib gözlərini mavi səmaya açar-açmaz görmüşdü onu. İlk gördüyü andan da aşiq olmuşdu. Əzəməti, yaraşığı, şəfqəti sehirləmişdi elə bil çiçəyi.

   Hər səhər ləçəklərini oxşayan isti, mehriban barmaqları onu günü-gündən bağlamışdı özünə...

   Onsuz bir həyat düşünə bilmirdi... Hər gün axşama yaxın, sevdiyi bütün istisini, işığını da toplayıb qarşıdakı dağın arxasına istirahə çəkiləndə ertəsi səhərəcən kiçicik qəlbində aşıb-daşan özləmlə gözləyərdi yolunu...

   Bir müddət sonra sevgisinin təktərəfli olmadığını anlamışdı. Sanki günəş də onu görmək üçün daha erkəndən aydınladırdı göy üzünü.

   Sonsuz saylı barmaqları ilə bir-bir bütün yer üzündəki çiçəklərə xəfifcə toxunub onları yeni bir günə oyadanda bizim çiçəyə toxunuşu bir başqa olardı sanki ... O qədər xəfif, o qədər sevgi dolu idi ki bu toxunuş çiçək ləçəklərindən köklərinə qədər axan sevginin coşğusuyla bütün gününü dünyanın ən məsud canlısı olaraq keçirərdi. 

   Günəş isə yerindən tərpənmədən vəzifəsini qüsursuz bir şəkildə yerinə yetirərkən çiçək olurdu hər zaman ağlında, qəlbində... Hara baxsa onu görürdü sanki... Uçan kəpənəklər, əsən küləklər, rəqs edən yarpaqlar hamısında çiçəyi görürdü.

   Nə zaman nəzərini ona çevirsə çiçəyin ona zillənmiş məsum baxışlarına şahid olurdu. Və bu ona elə bir sevinc, elə bir qürur hissi bəxş edirdi ki, o baxışlardan başqa heç nə düşünə bilmirdi...

    Günəş hamıya aid idi... Hamının ona ehtiyacı vardı. O da bunu bilirdi. Var olduğu gündən hər zaman məsuliyyətinin və önəminin fərqində idi. Lakin indi ilk dəfə idi ki, kiçicik bir qəlbdə ehtiyacın çox üstündə, bambaşqa bir duyğunun ona qarşı bəsləndiyini görmək həyatına fərqli bir rəng qatırdı... Sanki o hər gün dünyanın indiyənəcən dadmadığı ləzzətlərini kəşf edirdi.

    Bu duyğu onu ağuşuna elə bir almışdı ki, zamanla çiçəyin tək sahibi hiss etdi özünü. Bu əvəzsiz, məhrəm hissləri ondan başqa birinə yaşada bilməzdi çiçək... Bu sadəcə ikisinin də qəlblərində gizlicə qurduqları sevgi dünyasına aid duyğulardı, hər kəsdən uzaq, hər şeydən arınmış...

   Bütün günü ona baxan baxışların başqa yerə yönəlməsi qəbuledilməz idi günəş üçün. Çiçək sadəcə ona baxır, o da bütün sevgisi ilə gur şüalarını yağdırırdı çiçəyin üzərinə...

   Bir zaman sonra bu işığın istisindən çiçəyin bəzi ləçəkləri ucundan yanıb saralmağa başladı... Başı böyük eşqinə qarışmış çiçək yavaş-yavaş bu eşq sərxoşluğundan oyanmağa başladı. Bütün gün sadəcə günəşə boylanmağın ona zərər verdiyini anlamağa başladı...

   Bu böyük eşq çiçəyin həyatının sonu ola bilərdi... Eşqini daha çox yaşamaq, sevdiyinin simasına daha çox baxa bilmək, ona olan duyğularını daha çox elan edə bilmək üçün çiçək bəzi zamanlar gözlərini günəşdən çəkməli idi. Ötən buludların, yanındakı ağacın rüzgarla xış-xış nəğməsini oxuyan yarpaqlarının kölgəsində gizlənməli, özünü qurumaqdan xilas etməli idi...

   Bunu anlatdığında üzüntü və qəzəbdən rəngi tutulan günəş heç bir anlam verə bilməmişdi bu istəyə... Necə ola bilərdi... Çiçək ondan başqasına necə baxa, arada onsuz qalmağı necə istəyə bilərdi... Hər şeyə həyat verən işıq və istisinin necə zərəri dəyə bilərdi axı çiçəyə... Anlamamışdı günəş... Çiçəyin bambaşqa bir yaradılışı olduğunu unutmuş, onun istəyini bu eşqdən yorulmuşluq kimi dəyərləndirmişdi öz aləmində... Deməli çiçək artıq ondan bezmişdi... Deməli indiyə qədər sadəcə özünə aid olduğunu düşündüyü çiçəyinin ondan başqa, onun olmadığı bir həyatı da olmalı imiş...

   Özü hər axşam çiçəkdən ayrılıb istirahətə çəkilsə də çiçəyin ondan ayrılıb onsuz bir neçə an istəməsi ağır gəlmişdi günəşə...

   Həyatının onun olmadığı başqa yönlərini kəşf etdikcə, onsuz bir dünyada yaşadıqca soyuyacaqdı çiçək ondan, bilirdi... Bəlkə də zamanla unudacaqdı onu, boylanmayacaq, baxmayacaqdı üzünə... Bəlkə də ona daddırdığı o ecazkar hissləri başqa birinə də bəsləyəcəkdi...

   Yox, çiçək bu aidlik duyğusunu başqasına da hiss etdirə bilməzdi... Çiçək sadəcə ona aid olmalı idi, sadəcə ona...

   Odur ki, qəti şəkildə etiraz etdi bu təklifə: "Sən mənimsən. Məndən başqa bir an da keçirməyini istəmirəm."

   Çiçək nə qədər başa salmağa çalışsa da günəş anlamaq istəmədi... Sevdiyinin qəlbini daha çox qırmamaq üçün susdu çiçək. 

   Günəş eşqi ilə birgə artan istisi ilə hər gün sarıldı çiçəyə... Sadəcə ona aid olan çiçəyi dünyanın ən xoşbəxt canlısı etdiyinə inandı... Çiçəyin hər gün bir az daha solduğunu, quruduğunu isə görə bilmədi... 

   Çiçək günəşin yandırıcı istisindən vaxt keçdikcə halsızlaşır, bütün vücudundan suyu çəkildikcə ayaqda qalacaq gücü qalmırdı... Ləçəkləri yarıya qədər saralmış, yarpaqlarının ucundan da yanmağa başlamışdı. Sonunun yaxınlaşdığını anlayırdı...

   Qısa zamanda ətrafında bütün gün onun eşqini öz aralarında pıçıldaşan yüzlərlə rəngbərəng çiçəklərlə dolu yaşıl çəməndən, qonşuluqdakı yarpaqları hər zaman rəqs edən, qırmızı almalarla bəzənmiş məğrur, hündür ağacdan, bəyaz buludları ordan-oraya qovalayan mavi səmadan və ən əsası gözlərini ona açdığı və qısacıq ömründə sadəcə ona bağlandığı sevdiyindən ayrılıb gedəcəyini görürdü...

   Bir neçə dəfə təkrar günəşlə bu məsələ haqqında danışmağa cəhd etsə də günəş ardını gətirməsinə izin verməmişdi belə... 

   Beləcə, sonunu gözləyə-gözləyə ayaqda durmağa çalışırdı çiçək... Zaman ötür, hər gün 2-3 ləçəyini və 1 yarpağını itirir, solduqca solur bizim kiçicik çiçək... Bütün qəlbi ilə ona bağlanmış sevdiyinin onun bu ölümünü görməməsinə isə üzüldükcə üzülürdü...

   Bir gün yenə istirahətə çəkilərkən son işığı və istisi ilə artıq boynu bükülmüş çiçəyinə boylandı günəş..."Sabahacan sevdicəyim, görüşərik can çiçəyim" -dedi şən səslə. Yeni bir günə ilk olaraq sevgilisini işıqlandırıb, onu görərək başlamaq ümidi və təmənnisi ilə dağın arxasında yavaş-yavaş görünməz oldu günəş...

   Çiçək isə başını qaldıra bilməsə də baxışlarını son dəfə yuxarı qaldırıb, kədərli, xəfif gülümsəmə ilə yola saldı ilk və son eşqini...

   Ertəsi gün günəş yenə sevdiyini görmə həyəcanı ilə yüksəldi göy üzünə... Çiçəyin heç dəyişməyən yerinə saldı nəzərlərini... Və o anda qəlbi oynadı yerindən... Əvvəl görə bilmədisə də çiçəyini, sonradan yerə sərilmiş solğun vücuduna ilişdi gözləri... Nə olmuşdu, nə olmuşdu sevdiyinə?!

   Çox səsləndi, çox çağırdı... Bütün nəvazişi, bütün şəfqəti, sevgisi ilə səsləndi... Amma artıq gec idi... Çiçəyin sadəcə ona yönəlməsini istədiyi üzü əbədi olaraq torpağa düşmüşdü...

   O anda anlamağa başladı çox sevməyin hər şey olmadığını, o anda anladı bəzən vaz keçməyin, öz duyğularında fədakarlıq etməyin əsl eşq olduğunu... Və o anda anladı qiyamətə qədər sürəcək həyatında çiçəyin öz qısacıq həyatını ona bağlamasının dəyərini... Bu fədakarlığın qarşısındakı qısqanclığının hədərliyini və öz eşqinin o kiçicik qəlbdəki eşqdən kiçikliyini indi anladı...

   Göy üzü günəşin utancını bütün dünyaya elan edərcəsinə qıpqırmızı rəngə bürünmüşdü...

   Həyat isə qaldığı yerdən davam edirdi - çəmən çiçəkləri pıçıldaşır, alma ağacının yarpaqları rəqs edir, buludlar yenə mavi səmada qaçdı-tutdu oynayırdı...

Sarah Jio - Yağmur sonrası

   Sarah Jiodan dəniz qoxulu bir eşq hekayəsi daha...

  Anne zəngin bir ailənin sevilən qızıdır. Başqa zəngin bir ailənin yaraşıqlı oğlu Gerard ilə nişanlıdır. Hər şey axarında hər şey qaydasındadır sanki...

   Amma Annenin qəlbi tətmin deyil. Həyatındakı boşluğun fərqindədir. Nə istədiyini özü də bilmir, lakin sanki olmaması gərəkən yerdədir. Uzaqlarda davam edən müharibə və sıxıntılar varkən belə rahat yaşamaq onu narahat edir.

   Və nişanlandığı gün dəli-dolu rəfiqəsi Ketty sayəsində bir yol çizir özünə. Onunla birlikdə tibb bacısı kimi Borabora adasına getməyə, orada yaralı əsgərlərə yardım etməyə qərar verir.

   Bu ada Annenin həyatını necə dəyişəcək, Ketty edilən bu fədakarlığa layiq ola biləcəkmi?

   Toz hopmuş xatirələr, müharibə, dostluq, peşmanlıq, cinayət, ədalət, eşq, xəyanət, qürur və ümid hamısından bir çələng hörüb təqdim edib bizlərə Sarah Jio...

   Doğrusu əvvəli sıxıcı gəlmişdi mənə, amma oxuduqca sonlara doğru daha axıcı və maraqlı oldu.

   Sadəcə qəbul edə bilmədiyim məqamlar var əsərdə. Məsələn, Annenin nişanlısı Gerarda bir vəfa borcu var. Onu tam da toy ərəfəsində bir macəra ardına düşüb adaya getməyə razı salır. Lakin gedər getməz başqa bir adama Westry-ə aşiq olur. Onun yolunu gözləyən və hətta onun gözündə yüksəlmək üçün müharibəyə qatılan Gerardın göndərdiyi məktubları oxuya-oxuya başqa bir eşq macərası yaşaması, illər sonra atasının uzun illərdir anası ilə soyuyan əlaqələrinin evdəki sevimli qulluqçuları ilə yaşadığı eşqin səbəb olduğunu öyrənməsi, sakit həyatını buraxıb Kitty ilə müharibə bölgəsinə getmək kimi bir fədakarlıq edən Annenin, uzun illər bacı kimi yaşayan, bir-birindən heç ayrılmayan bu ikiliyin münasibətinin bir adama görə sonsuza qədər pozulması... və sair kimi Qərb dünyasına aid qəribəliklər mənə təsir edir istər-istəməz...

   Yazıçı bütün əsər boyu mövzunu bir növ gerçək eşqin axtarışına yönəldir və nə olur olsun bu eşqi yaşamağa hər kəsin haqqı olduğunu vurğulayır hadisələrin fonunda ...

   Sarah Jio maraqlı yazır, həmişə qeyd etmişəm əsərləri mövzu baxımından bir-birinin təkrarı olsa da, ədəbi-bədii yönü ilə məni tətmin etməsə də oxunaqlıdır.

   Və unutmayaq ki, onu gənclər daha çox oxuyur. Həm də çox bəyənərək oxuyur. Mənim narahatlığım nəfsinə yenik düşən, nə olur-olsun bu qısacıq fani həyatda dadacağı müvəqqəti ləzzətlər üçün vəfa, əhd, qədirşinaslıq, sədaqət kimi daha ülvi məfhumları heçə sayan qəhrəmanların o gənclərdə buraxacağı izlərdir, onların düşüncə və hisslərində yer edəcək neqativ hallardır.

   Kaş ki, gənclər oxuyarkən öz dəyərlərimizi göz önündə tutaraq, məsələyə bu aspektdən yanaşaraq, əsərdəki hadisələri düzgün təhlil edərək oxusalar. Oxuyun deyərdim, maraqlı bir eşq hekayəsi dinləmək üçün oxuyun, amma dediklərimi unutmadan.




   Sarah Jionun digər əsəsrləri haqqındakı düşüncələrimi öyrənmək istəyərsiniz bəlkə:

" Gündüzsefası"

"Mart menekşeleri"

Çəhrayı...

Mavi səmada süzülən bəmbəyaz buludlara dikmiş gözlərini çəhrayı paltarlı qız... Əlindəki səmaya can atan qırmızı şarın ipini bərk-bərk tutur... İpək saçları rüzgarla rəqs edir... Gözləri ümid, qəlbi fərəh doludur... Zövq alır tamaşasına durduğu mənzərədən...  

Və gözləri ilmələrə zillənmiş düşüncəsi uzaq günlərin sorağında toxuyur qadın... Əlindəki qırmızı şərfi övladı üçün toxuyur... Saçlarına yenicə düşməyə başlamış bəyazlar içəriyə süzülən günün xəfif işıltısını əks etdirir... Gözləri yorğun, qəlbi kədər doludur... Bitirməyə çalışır əlindəki işini... 

 Zirvədən aşağıdakı ovalıqları seyr edir qız... Çantası belində, fotoaparatı yaxasında, zirvəni fəthetməyin sevinci qəlbində... Uzaqlara dikir gözlərini, kəşf edəcəyi yeni mənzərələrin həyəcanını duyur bütün iliklərində... 

Pəncərədən həyətə boylanır qadın... Yenicə bitirdiyi ev işlərinin yorğunluğu üzərində, axşamdan altında əzildiyi sözlərin incikliyi qəlbində... Uzaqlara dikir gözlərini, həyatın ağır yükünü hiss edir bütün iliklərində... 

Rəfiqələri ilə yeni açılan məkanda yeni bir ləzzəti dadır qız... Gülüşlər, zarafatlar uçuşur havada... Eyni zövq və eyni düşüncədəki qəlb dostları ilə bir arada olmağın şükrünü edir qəlbində... 

Və yeni öyrəndiyi bir reseptlə ilk dəfə bişirdiyi yeməyin dadına baxır qadın... Yanındakı ərindən və qayınanasından şikayətlənən qonşu qadının qeybətləri uçuşur havada... Sıxılsa da xətrinə dəyməmək üçün dözüm təlqin edir qəlbinə...  

Yeni bitirdiyi kitabı müzakirə edir rəfiqəsilə qız... Anlatdıqca həyəcanlanır, hüzünlənir, bəzən də coşğuyla çuğlayır ruhu... Oxuyacağı növbəti kitabın mövzusunu düşünür, maraq edir... 

 Və qızına yenə çətin uşaqlığından danışır qadın... Anlatdıqca həyəcanlanır, hüzünlənir, bəzən də "kaş ki"lərə bürünür ruhu... Gələcəyin nələr gətirəcəyini düşünür, əndişələnir... 

 İrəliyə dikib gözlərini macəracı, həvəs dolu, həyat dolu çəhrayı paltarlı qız... 

 Və geriyə boylanır itaətkar, səbir dolu, hüzün dolu yorğun qadın... 

 Baxışları bir anda toqquşur eyni nöqtədə... Gəlirlər göz-gözə... Gülümsəyir şıltaq qız... Şirin bir xəyalın dumanı içərisində... "Yaşa" deyir... Və əriyir... Paltarının çəhrayılığı bir işıq kimi yayılır yenə... Qadının gözləri qamaşır... Gözlərini yumub açır... Gülümsəyir xəfifcə... "Axı necə?"...

Çingiz Abdullayev/ Prezident ovu

   Əsla əsla deməməyi insan bəzən qarşılaşdığı ən kiçik hadisələr, ən kiçik təcrübələrlə də öyrənə bilir.

  Bəli, bir vaxt sadəcə 2-3 səhifəsini oxuyub, çox darıxdırıcı və maraqsız bir əsər hesab edib kənara qoyduğum və əsla sevməyəcəyimi düşündüyüm bu kitaba bir müddət sonra təkrar şans vermək istədim. 

  Bitirə bilmədiyim ilk kitab (oxumaq üçün tıklayın)  başlığı ilə bu kitab haqqındakı o vaxtkı düşüncələrimə yer də vermişdim bloqumda.

   Açığı ən çox da "axı bu qədər kitab oxuduğum halda əsər niyə mürəkkəb gəldi?" sualı narahat edirdi məni.

   Oxudum və anladım ki, bəzi kitabları oxuyarkən xüsusi bir efor sərf etmək lazım olmur, oxuduqca hadisələr axır, sən də o hadisələrin içərisində fərqli bir aləmə qarışıb sürüklənirsən, hətta o anda ətrafında olub bitənlərdən xəbərin belə olmur. Hər şey bitdiyində ayılıb, dərindən nəfəs alırsan, başqa bir dünyanı daha gəzib bitirməyin və şahidi olduğun hadisələrin xoş bir təbəssümü qalır üzündə. Bir müddət ayıq başla düşüncələrində yenidən təhlil edirsən hər şeyi. Götür-qoy edirsən. Bir qənaətə gəlib, kitabı sanki örtərək qəlbindəki və düşüncə dünyandakı fərqli kateqoriyalara bölünmüş rəflərdən birinə yerləşdirib vidalaşırsan... Yeni bir kitaba başlamaq - yenidən fərqli bir aləmə səyahət etmək üçün ...

   Bəzi kitablar isə səni əsər boyu ayıq saxlayır, düşünməyə, hadisələrin ardıcıllığını, başlanğıcını hansı tərəfə istiqamətləndiyini, obrazların xarakterini,  münasibətini tez-rez analiz etmək, bununla yavaş-yavaş yaxınlaşan nəticə arasında əlaqə qurmağa məcbur edir. Bir anlıq xəyala qapılsan, çaşıb digər əsərlərdəki kimi, özünü hadisələrin axarına buraxsan ayıldığında azdığını, həmin çox şaxəli hadisələrin içərisində itib-batdığını görürsən. Və hər şey düyün düşmüş yun kələfinə dönür, çözələ, çözə bilirsənsə... Baxırsan ki, yox buna nə səbrin var, nə həvəsin kitabı örtüb bu mənlik deyil damğası ilə qara boyalı rəfə atırsan, bir daha açmamaq üzərə...

   Çoxmu fəlsəfi anlatdım, bilmirəm :) Amma "Prezident ovunu" təkrar oxuduqdan sonra tam da bu qənaət oluşdu məndə. Və Çingiz Abdullayevi bəyənməyib, tənqid edənlərin eynən mənim düşdüyüm qəflətə qapıldıqlarını anladım.

   Nəticeyi - vəlhasil, təəccüblü də olsa, bu dəfə əsəri çox bəyəndim. Yazıçının təxəyyül dünyasının zənginliyinə heyran qaldım. Detektiv bir əsər kimi nə qədər dəyərli olduğunu dərk etdim.

   Əsər haqqında çox geniş yaza bilməyəcəm, çünki aylar öncə oxuyub bitirmişdim :) Sadəcə, süjet xəttini alışdığımız məişət xarakterli cinayət hadisələri və onların açılması təşkil edən əsərlərdən çox daha fərqli, mürəkkəb və beynəlxalq səviyyəli cinayət, rəsmi və qeyri-rəsmi qurumların çirkli əməlləri, dərin dövlət kimi hadisələrdən bəhs edən bir əsər olduğunu deyə bilərəm. 

   "Mənlik deyil" deyə düşünməyin, sadəcə daha ayıq başla və diqqətli oxumağa çalışın. Sonda damağınızda fərqli bir dadın qalacağından əmin ola bilərsiniz.

Kərbəla ziyarəti və düşündürdükləri

   Hər şey birdən-birə alındı... 

   Qohumlarımızdan bir çox qadını başına yığıb səfərə hazırlaşan anam mənim də getməyimi istədi... Aylar öncəsindən danışılsa da son ana qədər dəqiq bir şey deyə bilmədim...

   

   Rəbbimin həddi-büluğa çatdığı yaşdan etibarən ibadəti qismət etdiklərindənəm... İllər uzunu hər zaman onun yolunda olmağa çalışmışam... Gerçək mənada özünü bu yola adamışlar olub həyatım boyu ətrafımda... Amma fərqli məzhəbdə... Fərqli əqidədə... Bu mövzuya çox girməyəcəm...

   

   Təzəcə addımlamağa başladığım yeni yolda - Əhli beytin yolunda öyrənməm gərəkən hələ çoox şeylər vardı... Bilgisiz idim...

   

   Ona görə tərəddüt keçirirdim... Ora getməyə, Onların hüzuruna çıxmağa layiqəmmi, deyə...

  

   Səfərə bir neçə gün qalmış vaxtı bitmiş şəxsiyyət vəsiqəm və eyni zamanda xarici pasport problemim inanılmaz dərəcədə sürətlə həll olundu... Deməli, Rəbbim yollarımı açdı... Ora getməyimi istədi...

   

   Yalan deməyəcəm, bu səfər üçün yanıb-tutuşan, illərdir fürsət gözləyən və böyük həyəcanla yola düşənlərdən deyildim çox təəssüf ki... Sadəcə qarşıma çıxan imkanı dəyərləndirmək istədim... Ordan mütləq şəkildə mənəvi feyz alacağıma inandım...

  

  Və yola düşdük...

  

  İran sərhəddinə keçər-keçməz... Rəbbim telefonumu aldı əlimdən... Çünki, dünyəvi zövqlərdən sıyırmaq istədi məni... Şəkildir, ailədir başqa heç bir şeylə başımı qatıb, bu dəyərli səfərdən nəsibsiz dönməyimi istəmədi... Bunu da çox gec anladım təəssüf ki...

  İrandan İraqa keçdik...

  Bağdaddan keçdik, Kazimiyyədə uyuyan imamlarımızı ziyarət etdikdən sonra Nəcəfə gəldik...

  Nəcəf...

   İmamlarımızın birincisi, Möminlərin əmiri, mövlası, Allahın aslanı - həzrəti Əlinin hərəmi yerləşən şəhər...

  Digər imamlarımızda olduğu kimi Onu da  ziyarət edərkən sadəcə bir duyğu vardı qəlbimdə : biz sizə layiq möminlər olmadıq... 

   Dəstə rəhbəri imamların həyatından danışdıqca  onların doğru islamı yaşatmaq üçün, bizlərə gerçək müsəlmanlığı miras qoymaq üçün  verdikləri mücadilə və bu yolda etdikləri fədakarlıqları, qatlandıqları əzabları eşitdikcə onların adlarını belə doğru-düzgün bilmədiyim üçün özümdən utanmağa başlamışdım...

   Bu təbii bir hal deyil... Bu qədər mücadilə etmiş və canlarını bu yolda fəda etmiş peyğəmbər nəslinin adını belə bilməmək hələ o vaxtdan başlamış unutdurulma siyasətinin bəlkə də bilincsiz bir şəkildə bu gün də davam edən uzantısının nəticəsidir... Vəssəlam... Bunun başqa bir açıqlaması ola bilməz...

   Nəcəf demişdim... Bu şəhər dünya üzərində mənim həyatımda dərin və unudulmaz bir iz  qoyan şəhər kimi həkk olundu yaddaşıma...

   Dünyəvi bir imtahan... Və Ona açılan əllər... Mən sənin qonağınam dedim göz yaşlarım yumrulanıb aralıqsız bir şəkildə yanağımdan yuvarlanarkən aşağıya... Canım sənə fəda, Ya Əli... Sən ev sahibisən... Məni gözü yaşlımı göndərəcəksən? O anda onun ruhaniyyətinin tam qarşımda olduğunu və məni dinlədiyini bütün iliklərimə qədər hiss etmişdim... Bu duyğu nə sözə sığar, nə yazıya... Sadəcə yaşayaraq anlaşılar...
  
   Bir sutka keçmədən həll olundu problem... Yenə Onun varlığını hiss etdim qarşımda mərhəmətli və gülümsəyən bir sima ilə... "Razı qaldınmı ev sahibliyimdən?" Tam da belə soruşurdu... Bilirəm...

   Dərdimi paylaşdığım bu hər kəsdən gizli sirdaşlığımıza səbəb olan problem Onunla bir bağ oldu aramızda... Məni ona möhkəmcə bağlayan.... Və qəlbimin taa dərinliklərindəki sevgi qığılcımını alovlandıran...

  Onun hərəmi ilə vidalaşarkən  atasından ayrılan bala kimi, balasından ayrılan ana kimi sızıldayan ürəyimin göynərtisi gözlərimdən sellər kimi axıtmışdı yenə göz yaşlarımı...

   "Bir zamanlar məhz Onun həyatından bəhs edən kitabın redaktoru olmağım təsadüfü idimi görəsən?" düşündüm yol boyu...
  
   Nəcəfdə həyatımın ən stressli saatlarını yaşatmağına və ən zəif nöqtəmdən vurub,  heç bir zaman görünmək istəmədiyim bir tabloda məni ətrafıma tanıtdırdığına baxmayaraq, Onu sevməyimə vəsilə olan həmin imtahanla məni sınadığı üçün bu günə qədər də şükür edirəm Rəbbimə... Və də imtahanın səbəbini anlamağıma imkan verdiyi üçün...

   Nəcəfdə ikən Kufəyə də getmiş, Hz. Əlinin mübarək vücudunun yuyulduğu qızının evini və Kufə məscidini ziyarət etmişdik...

   Ah Kufə... Kufə...

   Sən hər zaman dönük çıxdın peyğəmbər nəslinə... Çağırdın, arxa durmadın, yarı yolda buraxdın... Heydəri Kərrarın nəfəsi havana qarışdığı, addımları torpağına dəydiyi üçün Rəbbim səni yerlə-yeksan etmir bəlkə də...

   Yolüstü Müslümün qətl edilmiş iki balaca övladının məzarı yerləşən ziyarətgaha da baş çəkdik. Bu adı və hadisəni də ilk dəfədir eşidirdim. 

   Səfərdə bərabər olduğum yaxın qohum və rəfiqəmin 1 il öncə Məşəd ziyarətindən döndükdən sonra yuxusunda hər ikimizin ziyarətə getdiyimizi və iki uşaq məzarının başında göz yaşı tökdüyümüzü anlatdığı gəldi ağlıma. Çox düşünmüş, çox axtarmışdıq bu iki uşaq kim ola bilər deyə... Fərqli mənalara yozmuşdum... Amma budur iki uşaq məzarı və başucunda göz yaşı tökən biz...

   Bir- bir ziyarət edərək, nəhayət, müsibət səhrasına - (artıq şəhərə çevrilmiş) Kərbəlaya gəlib çıxmışdıq... Sərin, rahat avtobusumuzla o susuz, qupquru çölləri, keçərkən Hz. Hüseyn və onun ailəsinin bu yollarda qanayan ayaqları, susuz dodaqları və yorğun vücudları canlandı gözümüzdə... Bir utanc axdı qanımızda yenə...

   Əbül-fəzl Əl- Abbas

   Yenə bu səfərdə kimliyini öyrəndiyim və Müslümün övladları ilə yanaşı ən çox təsirləndiyim ikinci faciəvi həyat qəhrəmanı... Tək məqsədi uşaqlar üçün su gətirmək olan bu Hz. Hüseynin atabir qardaşının, mərdlər şahının əvvəl su tutan qolları kəsilmiş, dişləri ilə daşımaq istəyərkən də gözündən oxla vurulmuşdu... Bir ömür özünü Hz Hüseynə nökər bilən, özünü ona qardaşlığa layiq görməyən Əbül-fəzl son nəfəsində ilk və son dəfə "qardaş" deyə çağırmışdı Onu...

   Və şəhidlərin başı... 

   Gəlmiş keçmiş ən dəhşətli müsibətlərə düçar edimiş Peyğəmbərin oğlu Hz Hüseyn...
Bu necə ağır imtahandır, Allahım... İgid oğulları, qardaşının əmanətləri gözünün qarşısında şəhid edilərkən, körpə balası qucağında oxlanıb öldürülərkən hansı güc ona dayanma dirayətini vermişdi? Əl atsa çatacaq uzaqlıqdakı Fəratın suyuna həsrət buraxılan, su deyib ağlaşan körpələrin səsinə necə dözmüşdü o şəfqət dolu qəlbi?..

   Ah, sanki Allahın lənətinə gəlmiş kimi qup-quru torpaqlarında ot belə bitməyən, belini dikəltməyə fürsət tapa bilməyən İraq diyarı... İndi küçələrində hər addımbaşı buz kimi su çəlləkləri qoymağın nəyə yarayır? Nəyə lazımdır? Sən ki, peyğəmbər övladlarını suya həsrət göndərdin bu dünyadan... İndi bu günahını yumaq səyi nədir belə? Rahat ürəklə su içə bilərmi möminlər burada?

   Ziyarətimiz hərəmi İranda Məşhəd şəhərində olan şəfa qapısı, şəfqət ocağı İmam Rzanı ziyarət etməklə bitdi...

   Əlbəttə, ziyarətlərimizin çox az qismini sığdıra bildim yazıya... Hər biri haqqında hiss etdiklərimi yazsam bitmək bilməz bu yazı...

   Sadəcə bunu anladım, hər məkanın öz ab-havası var. Və  hansı ziyarətgaha gedirdiksə sanki elə oranın ab-havasına bürünürdük... 

   Uzun müddətdən bəridir ilk dəfə qəlb gözümün açıldığını, içimdə çağlayan eşqi, böyük bir coşqu ilə öyrənmə sevdasını hiss edərkən, bir tərəfdən də Rəbbimə şükürlər edirdim buna səbəb olan ziyarəti heç gözləmədiyim anda nəsib etdiyi üçün... 

   Və qara çarşafın gözəlliyini duyurdum bu əvəzsiz günlərdə... Süni bərbəzəkdən, göstərişdən uzaq bütün qadınlar arasında bərabərlik yaradan çarşafın... Necə oldu sən mövhumatçılığın, fanatizmin, geri qalmışlığın simvolu kimi tanıdılmağa başladın? Necə?

   Sən ki,  o zamandan bu yana qadınlarımızın imamlarımız üçün tutduqları ömürlük matəmin rəmzisən... Sən ki, Hz.Hüseynə ana,  bacı,  qız övladı olaraq ağlayan xanımların simvolusan... Bu da siyasi oyunların nəticəsidirmi yoxsa?

   Və millətimizin illərdir əzizlərinin yasında belə ilk olaraq imam övladlarına ağlamağının gerçək dəyəri anlaşılır burada... Rusiyanın boyunduruğu altında olduğu illərdə  Məhərrəm ayı boyunca toy, əyləncə qurmayıb, evlərdə Aşura günü gizli ehsan verən, mərsiyə deyən və göz yaşı tökən bir millətin nümayəndəsi olmağın haqlı qürurunu yaşadım bütün qəlbimlə...

   Artıq qəbul edək Aşura sadəcə Hz. Adəmin tövbəsinin qəbul edildiyi, Hz. Nuhun gəmisinin Cudi dağına oturduğu, Hz. Musanın qövmünün fironun zülmündən qurtulduğu və s. bayram səbəbi bir gün deyil...

   Aşura eyni zamanda gəlmiş keçmiş ən böyük qəhrəmanlığın, ən böyük adanmışlığın və ən böyük fədakarlığın yaşandığı şərəfli və mötəbər bir gündür...

   Və biz hər il bu gündə o qəhrəmanlığı yad etməyə, o fədakarlığa qarşı qədirşinaslığımızı göstərməyə borcluyuq...

Vəssəlam...

Salam olsun sənə ey Rəsulullah!
Salam olsun sənə ey Əsadullah!
Salam olsun sənə ey Fatimeyi Zəhra!
Salam olsun sənə ey Müctəba!

Salam olsun sənə ey Sarəllah!

Və salam olsun sizə ey Peyğəmbər nəsli!

Səsli kitab / 1

   Yeni evə daşınmaq necə çətin olur bir çoxunuz bilirsiniz yəqin ki. Hələ bir də başqa bir şəhərə daşınmaq...

   Bir tərəfdən əşyaları yerləşdirməyə çalışmaq, evdə yeni bir düzən qurmaq, digər tərəfdən uşaqların məktəb, balacanın bağça işləri ilə məşğul olub, onları da bir baxımdan yerləşdirmək...😊

   Və bütün bunları edərkən də hər kəsin evdə olması 😭 Hər dəqiqə dağılan evi səliqəyə sal, səhər, günorta, axşam yeməklərini hazırla və sair və ilaxir...
 
   Qısacası heç bitməyən, hər gün təkrarlanan işlər...

 
    Və təbii olaraq bu işlərin arasında uzun müddətdir oxumağa başladığım kitabı heç cür bitirə bilməmək...

 
   Yeni bir şey başladı həyatımda... Madam iş görərkən oxuya bilmirəm. Heç olmasa səsli şəkildə dinləyim dedim, youtube-da elə səsli kitab adı ilə axtararkən Akın Altanın səsləndirdiyi 20-40 dəqiqə arasındakı hekayələri dinləməyə başladım. Və bu sanki yeni bir kəşf oldu mənim üçün.

 
   Mən dinləyərkən tez-tez fikri yayınanlardanam, həm də göz yaddaşım daha yaxşı olduğu üçün görərək bir şeyləri yadda saxlamaq və dərk etmək daha rahat gəlir mənə.

 
   Bu baxımdan zənnimcə səsli kitab dinləmək çox yaxşıdır. Çünki ilk kitabda tez-tez yayınan fikrimi zoraki olaraq toparlamağa çalışdığım halda zamanla bunun qeyri-ixtiyari bir hal aldığının şahidi olum. Artıq dinlədiyimi daha yaxşı anlaya və yadda saxlamağa başladım. Zamanla daha da yaxşılaşacağına əminəm. Çox sayda kitab dinlədim. Amma hamısının 40 dəqiqədən çox olmamasına çalışdım. Çünki özümü başlanğıcdan çətinə salmaq istəmədim.

 
   Dinlədiklərimdən kiçik bir qismi haqqında düşüncələrimi aşağıda qeyd edəcəm. Digərlərini də ərinməyib yaza bilsəm irəliləyən zamanlarda bloqumda yer verəcəm inşəAllah.

 
   Qısacası, kitab oxumağa vaxtım çatmır deməyin. Dinləməklə  də o əvəzsiz zövqü yaxalaya və kitab dünyasının sirli səhifələrinə səyahət edə bilərsiniz. Hələ bir də Akın Altanın o ecazkar səsi və mükəmməl diksiyası ilə dinləyirsinizsə...

   Bu arada türkcə dinlədiyim üçün elə oradakı adı ilə qeyd edəcəm hekayələri.

             Aghata Cristie / Çingene

  

   Dənizçi bir gənc uşaqlığından etibarən yuxularında gördüyü qırmızı yaylıqlı qaraçı bir qadından qorxur. Hətta arada bu qadınla qarşılaşır da. Müxtəlif zamanlarda və yerlərdə, müxtəlif şəkillərdə (amma qırmızı rəng hər zaman vardır) qarşılaşdığı bu qadın onu təhlükələrə qarşı xəbərdar edir kimi görünür... Yoxsa başına gələn bütün bədbəxtlik və uğursuzluqların səbəbi bu qadındırmı? Gənc bu xəbərdarlıqlara qulaq verməlidirmi, qaraçı qadından qorxmasının bir əsası varmı, bəs qadının bu gəncdən istədiyi nədir? 

Qısa, amma sirli və gözəl bir hekayə idi. Dinləyin məncə.

Nathaniel Hawthorne / Wakefield

   

Yazıçı elə ilk başdan hekayəsini qəzet və ya jurnalların birindən oxuduğu gerçək bir hekayə əsasında yazdığını bildirir. Hekayəsinin qəhramanına şərti olaraq Wakefield adını qoyur. Bu adamın sadə və alışılmış yeknəsək ailə həyatı vardır. Ara-sıra qəribə, sirli bir havaya bürünən Wakefieldin bu xasiyyətini artıq həyat yoldaşı da mənimsəmişdir. Bir gün axmaq bir fikir gəlir onun ağlına. Heç bir səbəb göstərmədən uzağı bir həftəlik uzaq bir əyalətə gedəcəyini söyləyib evdən çıxır. Və 1-2 küçə aralıqda kiraladığı evə yerləşir. Əslində özünün də tam anlamlandıra bilmədiyi məqsədlərindən biri ailəsinin, xüsusilə, həyat yoldaşının onsuz necə bir həyat yaşayacağını müşahidə etmək olur. Bəs bu müşahidə nə qədər çəkəsək? 1 həftəmi, 1 aymı, 1 ilmi, 10 ilmi... Bu tam 20 il çəkir. Və yazıçı bu müddət ərzində Wakefieldin düşüncələrini, duyğularını təsəvvür etməyə çalışır. Yazıçının sanki oxucu ilə söhbət edirmiş kimi anlatması çox xoşuma gəldi. Həyəcanlı, .... bir hekayə oxumaq istəyənlər üçün bir az sıxıcı gələ bilər. Onu da deyim ki, bu kiçik hekayə əsasında eyni adda Amerikada 2016-cı ildə bir film də çəkilib. Filmi fürsət tapdığım ilk zamanda izləməyi düşünürəm.

Lev Tolstoy / Yoksul köylünün oğlu

Hekayənin adı insana nağılları xatırladır. Tolstoy da elə nağılvari anladıb hekayəni. Amma bu nağıl alışılmış sadəcə sehirli qüvvələrin və ya metafizik varlıqların olduğu bir nağıl deyil. İnsana həyatın gerçəklərinin, bu dünyaya gəlmə səbəbimizin və mənəvi paklığı yaxalaya bilmə yollarının açıb göstərildiyi dəyərli bir öyüddür sanki. Öz qəlbini, ruhunu təmiz tutmadan başqalarının daxilini təmizləyə bilməyin namümkünlüyünü, gerçək imana sahib olduqdan sonra bir çox qorxuları məğlub edə bildiyimizi, yalnız özümüz yanarsaq başqalarını da yandıra biləcəyimizi bir daha göstərir bizə böyük mütəfəkkir. 

Anton Çexov / Hayaller 

Bir xəyal düşünün... Çarəsiz bir xəyalpərəstin özü üçün qurduğu və onunla həyata tutunduğu bir xəyal dünyası... Orda hər şey söylənənlərin əksinə qaydasındadır, gözəldir... Və bu xəyalı ikicə cümlə ilə alt-üst edən, onun həyatla bu yeganə bağına acımasızca balta endirən realistlər... Bəzən xəyal dünyasında xoşbəxt və ümidlə yaşayan bir xəyalpərəst olmaq, bu gerçək həyatın sərt zərbələrini duya-duya, bütün bir həyatı bədgüman yaşayan realist olmaqdan qat-qat yaxşıdır vallah... Hekayənin məndə buraxdığı təəssürat... Mütləq siz də dinləyin.

Yağmur olmaq istəyirəm...

Yağmur olmaq istəyirəm... 

Asimanı tərk edərək, 

yerə enmək istəyirəm... 

    Bir çiçəyin ləçəyinə, 

bir sərçənin dimdiyinə,

 bir körpənin kipriyinə 

mən toxunmaq istəyirəm... 

Xalid Hüseyni / Min möhtəşəm günəş

   Salam canlar. Necə gədir tətiliniz? Yaxşıca dincələ bilirsinizmi? 

   Aylar öncə oxuyub haqqında düşüncələrimi paylaşdığım yazını indi təqdim edirəm sizlərə. Xoş oxumalar😊❤

   Uzun müddətdir, kitab oxumaq üçün zaman ayıra bilmirdim. Və inanın elə bil boşluğa düşmüşdüm, həyatımda nəsə çatmırdı. Baxdım belə olmur, kitab rəfimdə oxumaq üçün ayırdığım yeni kitablardan birini başladım oxumağa.

Yenə gəldim :)

    Bəli... Gəldim... Buralardayam...
   Döndüm dolaşdım yenə bloqumda tapdım özümü...

   Arada gəlirəm. Bir şeylər qaralayıram bura. Sonra gələcəm deyə söz verib yenə qeyb oluram 😑

  Bu aralar çox şey keçdi həyatımdan... Acı, şirin... Qazanclar və itirdiklərim...

Haralardayam?

    Sevdiyim, sevdiciyim, öz dünyam, blog aləmim, salamlar!

   
   Uzun müddətdir arabir yolumu salıb nəzər yetirsəm də, yazmıram bloqumda.
Buralar üçün necə darıxdığımı təsəvvür belə edə bilməzsiniz. Hələ bir də günün müəyyən saatlarında  südlü qəhvəmi yudumlayarkən sakitcə kitab oxuduğum zamanları necə özləyirəm, ah necə...

Bloqum 3 yaşında ! 🎉

   Ah, mənim gözəl bloqum... Hisslərimin, duyğu-düşüncələrimin ən rahat gəzindiyi, qəlbimdəkilərə, mübhəm arzularıma, sirlərimə şahid yeganə dostum!

   Həyat şərtlərimi desəm, sürətli keçən zamanın oyunumu desəm, yoxsa başqa şeylərdə günah axtarmağı bir yana buraxıb öz vəfasızlığımmı desəm...

Mary Higgins Clark / Sahtekar

   Salam olsun, bütün gözəl qəlbli insanlara! Ümid edirəm ki, yaxşısınız. Məni soruşsanız yeni həyat rejiminə yavaş-yavaş adapte ola-ola bir yığın kitab-dəftər, testlə boğuşaraq keçirirəm günlərimi😊

59 yaş və sən yoxsan...

   

   

   Bu gün sənin ad günündür, mənim atam! Bu gün sənin 59 yaşını qeyd edəcəyik. Amma sənsiz... Boynu bükük, ürəyi qübarlı... Süfrəmizin başında olmayacaqsan... Duzlu zarafatlarınla güldürməyəcəksən bizi... Evimiz də, süfrəmiz də, günümüz də sönük qalacaq...

Thierry Cohen / Bunu sənin üçün edəcəyəm

   İslamla heç bir əlaqəsi olmadığı halda az qala müsəlmanlığın etiketi halına gəlmiş terror... Günahlı, günahsız minlərlə insanın həyatına vəhşicə qəsd etmək...

"Bəlkə" sendromu...

   Son günlər " bəlkə..." adlı bütün xəyal dünyamı və ümidlərimi alt-üst edən bir duyğu gəlib oturub qəlbimə...