Sönməyən işıq (hekayə)

                         

                   Sönməyən işıq

 - Necə yəni gecələri də sönmür? Elə şey olar? - Hə vallah... Gecə gündüz o evin işıqları yanır. Hələ bu bir yana, qadın ayaqlarını dirəyib ki, çıxmaram bu evdən. Bütün bina köçüb ey. Adam baxanda vahimələnir. O qədər qaranlıq, tərk edilmiş evlərin arasında bircə ev nə işığından vaz keçir nə də canlılığından... 

   Dayanacaqdan görünən köhnə, bir hissəsi artıq sökülməyə başlanan xruşovka binalara baxa-baxa canfəşanlıqla danışan Xalidənin sözlərimi, yoxsa payızın yarpaqları qovalayan küləyimi üşütmə saldı canıma bilmədim... 

Tezliklə gözlədiyimiz avtobus da gəldi. Avtobusda Xalidə artıq söhbətin mövzusunu dəyişib tələbə yoldaşımız Sənubərin nişanlısı ilə yaşadığı problemlərindən danışmağa başlamışdısa da mənim o işığı sönməyən ev heç cür ağlımdan çıxmırdı. "Bir evin işığı axı nəyə görə gecə-gündüz yanar ki? Ev sahibəsini bir evə bu qədər möhkəm bağlayan nə ola bilər?" Bu sual bütün gün universitetdə də beynimdə dolanıb durdu. Hətta o günü aşıb bütün günlərimi öz əsarətinə saldı.

....

- Az dəlisən sən, nə deyəcəyik arvada? Heç tanımırıq da... Deyəcəyik nəyə gəlmişik? Sizin bu evin sirrini çözməyə? Booyy...

 - Bilirəm, asan deyil. Vallah çox götür qoy elədim, amma öyrənməsəm ürəyim partlayacaq, Xalidə. Nə olar gəl razı ol, lütfən, lütfən.

 - Bilsəydim heç danışmazdım sənə. Yox ey vallah, utanıram mən...

....

- Salam, bağışlayın narahat edirik...

   Saçlarına ara-ara dən düşmüş, səliqəli geyimi və gözlərindən oxunan dərin kədəri ilə qarşı tərəfdə özünə hörmət oyandıran, təxminən 50 yaşlarında xanım-xatın bir qadın açmışdı üzümüzə qapını. Hər gün dəfələrlə tikinti işçiləri tərəfindən döyülən qapısında bu dəfə iki gənc qızı görmək təəccübləndirmişdi, deyəsən, onu...

 - Buyurun, dedi çaşqınlıqla.

   Xalidə böyrümə bir dürtmə vurub göz-qaşı ilə "di soruş görüm, necə soruşursan?!" dedi. 

 - Şey biz, yəni mən... Narahat etdik ey bağışlayın... 

   Qadın dinməzcə sual dolu baxışlarını üzümdən çəkmədən gözləyirdi. Bir az da uzatsam tək şansımı əlimdən qaçıracağam kimi gəldi mənə. Bütün cəsarətimi topladım.

   O evdə utancaq bir şəkildə oturduğumuz səliqəli çay süfrəsi ətrafında, qadının bulud kimi dolub boşalan gözləri və bəzən də bəndini qırıb üzü aşağı axan bir sel kimi göz yaşları ilə anlatdığı hekayəsi məsələni aydınlatmışdı bizə. 

   Üç övladı vardı Qəmər xalanın. İki oğlu, bir qızı. Bu binada doğulub, bu binada böyümüşdülər. Ən kiçik qızı Nərgiz... Qardaşları kimi o da yaxınlıqdakı məktəbdə oxumağa başlamışdı... Amma bir gün məktəbdən evə dönməmişdi. 10 yaşı vardı Nərgizin. Qonşu qızları ilə gedib gəlirdi məktəbə. Hamı tanıyırdı, hamı bilirdi onu... Amma o gün dərsdən sonra heç kim görməmişdi qızı... Elə bil qız iraq olsun, yer yarılıb içinə girmişdi, elə bil dili-ağzı qurusun qız heç olmamışdı... Günlərlə dəli kimi axtardılar hər yanı, ələk-vələk elədilər hər yeri, qızdan əsər-əlamət tapmadılar... Günlər günləri əvəzlədi, aylar ayları, illər illəri... Hamı əlini üzdü Nərgizdən... Onu tapmaq ümidindən... Bircə Qəmər xala, heç itirmədi ümidini... Hər gün eyni həyəcanla gözlədi qızının yolunu... Bilirəm dedi, bir gün gələcək... Aşağıdan boylanacaq evimizə... Görəcək ki, işıqlarımız yanır, biz gecələr belə onun yolunu gözləyirik, biləcək... Ana ürəyi aldadarmı heç? Ana ürəyi yalan deyərmi? Gələcək qızı... İndi bu evi qoyub gedə bilərmi heç? Siz deyin, qoyub gedə bilərmi?

                      

21.02.2023