Həyat sadəcə gördüyündən ibarət deyil

   

           

   Payızın ilk günləri idi. Qatarın vaqonuna uca boylu, saçları qar kimi ağappaq bir kişi və 25-26 yaşlarında bir oğlan daxil olub yerlərini tutdular. Oğlan pəncərə tərəfdə əyləşmişdi. Qatar tərpənən kimi o, hava axınını hiss etmək üçün əlini pəncərədən bayıra çıxardı və birdən heyrətlə qışqırdı:

- Ata, görürsənmi, bütün ağaclar geriyə gedir !
    Yaşlı kişi həm sevinc, həm də kədərdən bulud kimi dolmuş gözlərini oğlunun üzünə dikərək gülümsədi. Cavan oğlanın yanında evli cütlük əyləşmişdi. Onlara oğlanın özünü uşaq kimi aparması təəccüblü gəlmişdi. Oğlan qəfildən yenə də heyranlıqla qışqırdı:
- Ata, gölə bax, onun adı nədir?
- Ceyranbatandır, oğlum.
- Ata, göldəki quşlara bax!... Buludlar bizimlə birgə hərəkət edir!
    Cütlük oğlanın qəribə hərəkətlərini gözaltı müşahidə edirdi, atası isə oğlunun davranışında heç bir qəribəlik görmürdü.
    Yağış yağmağa başladı. Büllur damcılar oğlanın əllərinə düşürdü. O, damcıları sayırdı. - Bir, iki, üç ... O yenə də sevinclə gözlərini yumub qışqırdı:
- Ata, yağış yağır! Görürsənmi, ata?
Bayaqdan oğlanın hərəkətlərini izləyən cütlük kişidən soruşdu:
- Siz niyə oğlunuzu hansısa bir klinikaya aparmırsınız?
Kişi cavab verdi:
- Biz elə Mərkəzi klinikadan gəlirik.  Bu gün mənim oğlumun gözləri ömründə ilk dəfə görməyə başlayıb...

  

  Həyatda hər birimizin ən az bir dəfə başına gəlib yəqin ki, məsələnin məğzini, əsasını bilmədən hadisənin bizə görünən tərəflərinə görə yalnış fikir, yalnış qərar yürütməyimiz. Yaşadıqca bunu öyrənirəm mən - bir çoxumuz insanları, əşyaları, olayları və bütünlükdə həyatı öz baxış bucağımızdan dəyərləndirib, hər şeyin əslində bizim gördüyümüz qədər olduğuna inanırıq.

  

  Bir qüsurunu gördüyümüz insanın əksər müsbət xüsusiyyətlərini nəzərə almadan qara siyahımıza salıb, onu həqiqi olaraq tanımaqdan özümüzü məhrum buraxırıq. Halbuki bəlkə də o şəxsdən daha çox və daha böyük qüsurlarımız vardır.

  

  Görəsən niyə bir mənfi xüsusiyyətinə görə rahatlıqla silə bildiyimiz halda insanları, sadəcə bir müsbət xüsusiyyət daşıdığına görə heç kimsəni daxil edə bilmirik həyatımıza. Sanki saf bir insan sərrafıymış kimi, hər kəsi öz tərəzimizdə ölçüb-biçir, öz aləmimizdə hər kəsə müxtəlif qılıflar geydiririk.

   Həyatda hər şey doğurdan da sadəcə bizim gördüyümüzdən ibarət olmadığını anlaya bilsək kaş ki ... Və hər kəsi olduğu kimi, mühakiməsiz qəbul edib, sadəcə Yaradanın bir sənət əsəri olaraq görüb, sadəcə insan olduğu üçün sevə bilsək... Dünya daha gözəl olmazdımı beləcə?

        

   "Dünyanı sevgi qurtaracaq" deməyiblər boşuna. Elə isə biz də sevək... Həm də qarşılıqsız, mühakiməsiz və qüsur axtarmadan sevək...Sevək ki, sevənlər artsın... Sevək ki, qüsurlar azalsın... Və sevək ki, biz də sevilək... Kim bilir bəlkə elə dünya bizim sevməyə başlamamızla dəyişəcək...

    Hər kəsə bol-bol sevgilər...