İlhami Algör / Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku

 

✔ "Hikayelerimin başka hikayelere benzemesi ağırıma gidiyordu... Her şey benden önce olmuşsa, bana olacak bir yer, durum kalmıyormuydu?"

   Bəzi kitabları ayıq başla, fikrini tam toplayıb oxumaq lazım olduğunu, əks halda heç bir şey anlamadan bitirib, bəyənməyərək kitaba haqsızlıq edə biləcəyimizdən daha öncə buradakı yazımda bəhs etmişdim. Bu günlərdə yenə belə bir kitabı oxumaq nəsib oldu. 

   İlhami Algörün "Fakat Müzeyyen bu derin bir tutku" əsərini də oxumağa başlayırsan və birdən özünü sel kimi axan düşüncə və cümlələrin arasında görürsən. Ha əl atıb tutunacaq bir budaq arasan da əgər fikrin aydın, diqqətin yerində deyilsə o selə qarışıb əvvəli və sonu bilinməyən bir yerlərə doğru sürüklənərək qeyb olursan. 

   Oxucu nə konkret bir zaman, nə də konkret bir məkan tapa bilir oxuduğu hekayənin içərisində.

   "Tütünümü anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu farkettim. Önemsemedim. Yol, bana uygun bir ruh önerebilirdi" cümləsi ilə başlayan və roman yazmağa çalışan bir  adamın İstanbulun məhəllə arası küçələrində dolaşarkən birdən Müzeyyenlə evdə əsərin mövzusu üzərində müzakirə apardığına şahid oluruq. Burdan etibarən Müzeyyenlə tanışlıq, eşq münasibətlərində üçüncü şəxs, əlaqələri sona çatdıran "Çıt" səsi, həyatın içindən bir-birindən fərqli və rəngli tablolar, portretlər, yazılmağa çalışılan hekayənin müxtəlif süjetləri, qəhrəmanları, musiqi sözləri, iç səsi, dəniz səsi, quş səsi kimi konkret- mücərrəd bir çox məfhumun uçuşduğu fikir burulğanında dönüb durduğumuzu görürük. 

      Qarışıq bir kitab yorumudur deyilmi?! İnanın əsər bundan çox daha qarışıqdır. 

   Sona çatdıqdan sonra bu bulanıq hekayənin bengüsuyunu duruldub mən nə oxudum, nə anladım deyə baxdığımızda ilk romanını yazmağa çalışan və əslində öz həyatının başdan başa qəribə bir roman olduğundan xəbərsiz bir adamın axtarışları, çırpınışları, anlaşılmaz  bir qadın olan Müzeyyenlə münasibəti, ayrılığı və yenə məchul bir finalı qalır sadəcə əlimizdə. Bəs Müzeyyen gerçəkdə vardırmı? Yoxsa qapının kilidindən tutmuş, evin bütün əşyaları ilə söhbət edəcək qədər geniş bir xəyal dünyasına malik  insanın sadəcə təxəyyülünün məhsuludurmu? Kim bilir?

   Oxuyun özünüz qərar verin. Kitabdan nəsə alacaqsınızmı bilmirəm. Verdiyi mesaj nə idi? Və ya bir mesaj verirmi? Açığı bir az mübahisə ediləcək mövzudur. Amma fərqli bir şey oxuyub, düşüncə və diqqətinizi, anlama qabiliyyətinizi səfərbər edəcəyinə əmin ola bilərsiniz. Xoş mütaliələr...

Seçdiklərim:

✔ "Dağıtmazsam toparlayamazdım. Dağıtmaya çalıştığım tarafım, dipte bir yerlerde, sislerin arasına gizlenmiş bir deniz feneri gibi uzak ve basir gibi sinsice, sessiz sedasız çakıp dönüyordu."

✔ "Garibanların, garibanlık nedenleri karşısında sarsak ve telaşe olmalarını affedemiyordum."

✔ "Fazlaca iyiydim. Bunun acısı sonra çıkacak, kainatın tüm yangın tarihleri bir araya gelip tek cilt olacaklar, kapakta da kendi külünden yeniden doğan, aldırma gönül kuşunun resmi yer alacaktı."

✔ "Ben sözlerden değil, bakışlardan tırsardım. Bakışların arkalarını sezer, sezgilerim doğrulanana kadar mecburen bekler, beklerken kafayı yerdim."

✔ "Belki de bu yüzden gözler, kendisi tarafından ve çocukluğa giden bir tarihte oluşmuş, artık "kendine rağmen"e dönüşmüş bir kabuklanmanın içine hapsolmuş, çıkış yollarını yitirmiş bir kimliğin yardım çağrısı gibi bakıyordu.

✔ "Aslında tam diye bir şey yoktur," dedim, "her tam, bir üst yarımın alt basamağıdır. Yani yarım da bir bütündür."