Ahmet Turgut / Aşkın Elçisi

 

   ✔ Yokluklar, ıstıraplar yahut aşağılanmalar içerisinde yürüdükleri bu yol, her türlü kirden arındırılmaları murad edilen Ehl-i Beyt'in Hakk'a olan temiz seferinin şahidiydi.

   "Aşkın şehidi" kitabından bir müddət sonra qüvvəmi toplayıb nəhayət, "Aşkın elçisi"ni oxumaq qərarına gəldim.

   İlk kitab şəhidlik kitabı idi. Burada bir səfər var idi şəhadətə gedən bir səfər - Hz. Hüseyn ailəsi ilə birgə bilə-bilə, gələcək nəsillərə, babasının ümmətinə gerçək islamın yolunu qoymaq üçün şəhadətə gedirdi. 

   İkinci kitab isə şahidlik kitabıdır. Kərbəlada yaşananlar və bunlara şahid olan peyğəmbər ailəsinin azsaylı üzvlərinin səfəri var Yezidin sarayına qədər uzanan.

   İlk kitabda Hz. Hüseynin qəhrəmanlığı sərilir gözlərimizin önünə, ikinci kitabda isə gözlərinin önündə qardaşları, övladları, qardaşı balalarının zalımca şəhid edilməsinə baxmayaraq, Hz. Hüseynin "ağlama" xəbərdarlığına duyduğu böyük ehtiramın nəticəsi kimi sinəsinə və göz yaşlarının qaynağına daş basıb, böyük dirayət göstərən Hz. Zeynəbi tanıyır, bu dəfə də ona heyran oluruq. 

   Rüqəyyanın ata həsrətinə sızlayan qəlbimiz, İmam Səccadın imamətə bağlı dərrakəsi ilə çağlayır, İbn-i Ziyad, Şümr, Yezid kimi qəlbləri kəsvətlə dolu zalımların zülmünə hiddətlənir və onların saraylarında hər cür naz-nemət içərisində olmasına baxmayaraq ölümləri bahasına belə olsa peyğəmbər övladlarının nuru ilə aydınlanmağa çalışan Mariyaların, Leylaların, Kiçik Müaviyələrin gerçək islam arayışı ilə həyəcanlanır və tövbə, istiğfar ilə əl uzadan Naimlərin, Şahabların bağışlanma və  bəraəti ilə ümidlənir. 

   Amma ən çox Hz. Zeynəbin hekayəsidir bu... Qanla dolmuş qəlbinə səbrlə kəmənd vurmuş, ağrılarını, acılarını içindəki atəşdən barmaqlıqlara həbs edərək, dimdik duruşu ilə ətrafındakıları da ayaqda tutmağa çalışan o peyğəmbər nəvəsi, Hz. Fatimənin narın çiçəyi Zeynəbin hekayəsi... 

   Qardaşının şəhadəti ilə yaşatmağa çalışdığı gerçək islamı o şahidliyi ilə davam etdicəkdi... Hər cümləsi hikmət dolu, az qala hamısının altı xətlənəcək, mütləq oxunmalı bir kitabdır "Aşkın elçisi"...

Seçdiklərim:

✔Herkestekine muadil dünyevi gözler bile azıcık akledince arzın hakikatlerine ulaşabiliyordu. Yeter ki, insan fıtratı tanıyıp onu görmeyi arzu edebilsindi.

✔Aslan ava çıkarsa kan dökmekle, çıkmazsa miskinlikle suçlanacaktı.

✔ Sizler kadir kıymet bilseydiniz; iman kuş gibi konup göçmek yerine aslanlar gibi yuvasını beklerdi.

✔İmam Seccad'ın zihninde dedesi Aliyy'el Murteza'nın bir sözü belirmişti. "Yeryüzünün hilekar yollarını da, gökyüzünün Rahmani yolları kadar iyi bilirim." 

Ama, amaydı işte!..

Ahlakı Muhammedi olan, hakkaniyet ve rıza üzere yürüyen Haydar ve Oğulları kendilerini de, davalarını da kirletemezlerdi. Kirletmemişlerdi.

✔"Sence gurbet neresi?"

"Nereden baktığına bağlı!.. Aradığın 'Dost' veçhiyse, her nereye dönersen O var. Bu durumda gurbette olduğunu söylemen haramdır sana. Derdin 'Dost'a kavuşmaksa yaşadığın her an gubettesin. Ta ki son nefesini verip Ona rücu edene değin..."

✔Başkalarından korkanlar, Allahtan korkmayı unuturlar.

✔Demini bulmayan ilim, erken gelmiş bahar havası misali tohumu fetretmek yerine meyveleri henüz dalındayken vurup çürütebilirdi.

✔Yaşamı her türlü hazdan kam alıp gönül eğlemek sananlar için bu tür imkanlar fark edilmeden kayıp gidiyordu belki. Lakin hayrı arayan bakışlar bulabildikleri her fırsatı kendileri için rahmet vesilesi kılma telaşındaydılar.

✔Kuran'a gözleriyle bakanlar sözcükleri görürler. Zira ellerindeki sadece Mushaftır. 

Ona akılla bakanlar farkları seçerler. O artık Furkan'dır.

Basiret ile Furkan'a bakanlar Rabbin ayetlerini okurlar. 

Kitabı kalpleriyle gözleyenlerse ondakı aşkı yaşarlar. Aşk dile gelmez. Anlatılmaz. Ve kitap gayrı 'Nur' olmuştur sana. Bundan nasibi olanlarsa kalpleriyle akledebilenlerdir.

✔ Allah sadece beyazı yaratıp insanı ve kainatı da beyaz kılmış olsaydı, karayı görmemiş gözler akı asla tanıyamazdı.