Sən hardan biləsən?! Heç vaxt məni görmədin. Bir dəfə də adam yerinə qoyub, gözlərimin içinə baxıb danışmadın. Sənə olan hisslərimi anlamadın. Əgər bilsəydin... O dərmanı Nüsrətin deyil, mənim aldığımı bilsəydin... Telefonumu, saatımı, dərs kitablarımı sənə dərman almaq üçün satıb sonra buna görə imtahandan kəsildiyimi bilsəydin, görərdinmi məni? Nüsrətin necə əclaf olduğunu anlayardınmı? Çəkindiyimi, sənə yaxın durmağı belə özüm üçün əlçatmaz hesab etdiyimi bildiyi üçün bütün etdiklərimi öz hesabına yazıb, bütün dediklərimi öz sözləri kimi sənə danışdığını bilsəydin nə edərdin görəsən? Məni qınama... Kənd uşağı olduğumu bilirsən. Bəlkə də elə ona görə məni bəyənmirsən. Sən Nüsrət kimi cırıq şalvarlı, ağzı saqqızlı, özündən razı şəhər uşaqlarına öyrəşmisən. Meylini onlara salmısan. Bizim kimi nimdaş şalvarlı, danışarkən yanaqları qızaran, özünü itirən rayon uşaqlarına da olsa olsa lağ edərsən... Halbuki, heç olmasa bircə dəfə mənə də hamı kimi davransaydın, mənimlə də hamı kimi danışsaydın, bəlkə də ... Ehh... Heç narahat olma... Gec də olsa ağlımın başına gəldiyini də bil... Qəlbimin hələ də səni deməyinə baxma, səndən mənə heç vaxt yar olmayacağını, görmək istəməyənə etdiklərinin çifayda olduğunu artıq anladığımdan agah ol... Get... Xoşbəxt ol... Sən elə Nüsrət kimilərə layiqsən...
Umman Aslan
