"Bəlkə" sendromu...

   Son günlər " bəlkə..." adlı bütün xəyal dünyamı və ümidlərimi alt-üst edən bir duyğu gəlib oturub qəlbimə...

   Mən həmişə gücümə inanmışam... İstəsəm, heç kəsin edə bilməyəcəyi şeyləri edə bilmə gücünə sahib olduğumu zənn etmişəm. Hər şeyin əlimizdə olduğunu, hədəfimizə çatmağın əzmimizə bağlılığını düşünmüşəm... 

   Amma təzəlikcə peyda olmuş o "bəlkələr" düşündürür məni... Bəlkə, heç qismətdə yoxdur... Bəlkə, bütün cəhdlərin zənn etdiyindən fərqli bir nəticə vermə ehtimalı var...

   Ki həyatım boyu bunu yaşamışam əslində... Bütün əlimdən gələni, gücümü toplayıb kiçik bir addım atıb irəliləməyə başladığımı düşündüyüm an bir təkanla üç addım geriyə düşmüşəm...

   Amma bu təkanlarla da barışmışam hər zaman... Qismət deyib boyun əymişəm... Bir gün qaldığım yerdən daha güclü bir şəkildə davam edəcəyimi düşünərək... 

   Hər dəfə təkrar başlayanda yanıldığımın fərqinə varmışam... Qaldığım yerdən sürüşüb çox-çox gerilərə itildiyimi görərək... 

   Və sıfırdan başlamışam... Bir daha... Yenə... Sən edərsən... Bacararsan - Təkbaşına təlqinlərlə... Heç bir dəstək və dayaq görmədən... Daha doğrusu istədiyim dəstəyi görmədən... 

  Amma son zamanlar çox acı bir həqiqəti anlamışam... Mənim gücüm hər şeyə yetmir artıq... Mən həyata gec qalmışam... 

   Bir yerdə dayanıb uyğun şərtlərin yaranacağı günün gəlməsini gözləyərkən ətrafımda sürətlə axıb gedən zamanı və sürətlə fırlanan dünyanı nəzərdən qaçırmışam...

   Qoyduğum hədəflərlə imkanlarımın, istədiklərimlə həyat şərtlərimin arasında yarğanlar varmış, uçurumlar varmış... 

   Və anladım ki, sadəcə xəyallarımın qanadları arabir məni o hədəflərimin zirvələrinə uçururmuş... O zirvələrdən seyr etdiyim də xəyal dünyamın mənzərələri imiş... Mən həmin qanadlara aldanmışam... 

   Əlimdən gələnin ən yaxşısını edərək irəliləmək üçün çapalarkən millim-millim irəliləmək yorub artıq məni... Mən yorulmuşam... 

   Çapalamaqdan, var olmağa çalışmaqdan yorulmuşam... 

   Xəyal qurmaqdan da yorulmuşam... 

   Bütün günah o "bəlkələr"indir, əslində... "Bəlkə bu dəfə oldu, bəlkə bu dəfə alındı" deyə-deyə arxasınca sürüklədi illərlə o "bəlkələr"...

    İndi də "bəlkə boşunadır bütün səylərin"... "Bəlkə qismətinə bütün həyatın boyu belə nəticəsiz çalışıb-vuruşmaq yazılıb" deyərək ümidsizliyə salır məni... 

   Ahhh, "bəlkələr"... Niyyətiniz nədir bilmirəm. Niyə yaxamdan əl çəkmirsiniz, onu da bilmirəm.  Amma bunu bir dəfəlik bilin istəyirəm. Bir yola çıxdımmı geri döndüyüm görülməyib. Millim-millim də olsa bir gün mənzil başına çatacağıma inancım var mənim. 

   İndi siz öz işinizdə olun, mən də öz işimdə... Sizə inad yenə də davam edirəm...   "Sonra da ona (zəhmətinin, əməlinin) tam əvəzi veriləcəkdir!” (Nəcm/41) ilahi əhdinin qəlbimi təskin edən son ümidilə...