Xalid Hüseyni / Min möhtəşəm günəş

   Salam canlar. Necə gədir tətiliniz? Yaxşıca dincələ bilirsinizmi? 

   Aylar öncə oxuyub haqqında düşüncələrimi paylaşdığım yazını indi təqdim edirəm sizlərə. Xoş oxumalar😊❤

   Uzun müddətdir, kitab oxumaq üçün zaman ayıra bilmirdim. Və inanın elə bil boşluğa düşmüşdüm, həyatımda nəsə çatmırdı. Baxdım belə olmur, kitab rəfimdə oxumaq üçün ayırdığım yeni kitablardan birini başladım oxumağa.

   Adını çox eşitdiyim məşhur yazıçı Xalid Hüseynin "Min möhtəşəm günəş" əsərini seçmişdim. Kitab bir az qalın idi. Uzun müddətə qurtaracam deyə zənn etmişdim. 

   Lakin oxumağa başlayınca əlimdən yerə qoymaq istəmədiyim, hər dəfə növbəti səhifəsini, hadisələrin ardıcıllığını dəli kimi maraq etdiyim kitabın tez bir zamanda bitəcəyinə qənaət gətirdim. 

   Beləliklə, "Min möhtəşəm günəş"də 1980-2000-ci illər ərzində Əfqanıstanda baş vermiş siyasi dəyişikliklər, bu dəyişikliklərin xalqın, xüsusən də əfqan qadınlarının həyatında buraxdığı izləri görmək olur. 

   Məryəm adlı-sanlı bir zənginin "harami" qızı, Leyla isə sadə əfqan vətəndaşı ziyalı bir müəllimin sevimli qızıdır. Hər ikisi həyatlarının 15-ci baharında həyatın gerçək üzü ilə tanış olmalı olurlar. Bu iki fərqli insanı həyat elə möhkəm tellərlə bir-birinə bağlayır ki, hər ikisi ömürboyu bir-birlərinə duyduqları şəfqət və istiliyə ac olduqlarını anlayırlar. Həyat onları öz məngənəsində elə sıxır ki, özləri də hiss etmədən bir müddət sonra bu iki rəqib iki dost, iki bacı, sirdaş, dərddaş, hətta ana-bala olurlar.

   Kitabı oxuyarkən əfqan qadınlarının bir zamanlar cəhənnəmə dönmüş həyatlarını gördükcə dəhşətə gəldim. İçərisində olmadıqca kənardan hər şey nə qədər sadə və asan görünür.  Müharibədir, qadın, uşaq, gənc, 8yaşlı öldürülür vay vayy... Bu qədər. Heyifsilənirik, bəlkə iki damla yaş süzülür gözümüzdən, əl açıb bir-iki dua edirik. Bu qədər. Sonra ailə-məişət qayğılarına qarışır başımız ordaca unuduruq hər şeyi. Sadəcə bundan ibarət deyilmiş müharibə. Ölmək bəzən ən yaxşı qurtuluş imiş. Ölmədən bütün o sıxıntılara qatlanmaq var... Yoxluq... aclıq... çarəsizlik... evində dustaq qalmaq... övladlarını bu dustaqxanada təskin edib, gözləməyə çalışmaq... xəstə olub həkim tapmamaq... çəkilən sıxıntılar... alınan travmalar... bitib tükənən səbirlər... təxmin belə etmədiyimiz daha nələr, nələr... Heç bir insanoğlunun bunu bir başqa insanoğluna yaşatma haqqının olmadığını bilmək də işə yaramır...

   Oxuyun deyərdim... O bütün haqq və hüquqlarından məhrum buraxılmış qadınların həyatını oxuyun... Sonra dönüb nə qədər bəsit şeyləri özümüzə dərd etdiyimizi görün...