Bu məsələyə baxışım belədir : Bir şeyə tutulmaq, ona ehtiraslı bir şəkildə bağlanmaq deməkdir. Və bəzən ehtiras elə bir tutar ki gözlərimizi bütün digər hiss etdiklərimiz dəyərsizləşər. Bu ehtirasımız uğruna mərhəməti, şəfqəti, sevgini, qısacası, insanlığımızı unuda bilərik. Yəni ehtirasımız digər duyğulara yenilməyimizə imkan verməz. Bəs bu cür sevmək doğrudurmu? Məncə heç nəyi başqa şeylərə kor olacaq qədər tutqu və ehtirasla sevməməliyik. Ən böyük sevgini ən layiqli Sevgiliyə bəsləyib digərlərini də onun xatirinə sevməliyik...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder